Reisverhaal: “Er gaat een kaarsje aan bij elke kerk waar we langskomen”

In juni 2015 ging hij weer, zoals hij liefst ieder jaar gaat. Een drie weken lange wandeltocht naar het Spaanse bedevaartsoord Santiago de Compostella. Zijn tocht heeft een aardse en een diepere betekenis, zoals hij zegt.

Willem woont in wijk Schothorst in Amersfoort. Hij houdt van lange afstanden lopen. Naar Santiago lopen betekent voor hem vertrekken uit het zuid-Franse Lion. Sinds jaren loopt hij daar vandaan naar Santiago samen met de eigenaar van een hotel, diens vrouw, kinderen en een schoonzoon. Willem is 47 jaar en een doorzetter die niet opziet tegen dagen van veertig kilometer. Vroeg beginnen, tegen elf uur siësta houden, ‘s middags weer verder, zelfs al kan de temperatuur oplopen tot dertig graden. Op de vraag of er ook rustdagen worden ingelast, schudt hij van nee. Zijn doel is op tijd arriveren. Zijn zes à zeven metgezellen willen dat ook. Soms is het terrein vlak en goed begaanbaar. Soms zijn er hobbels en kei- of zandwegen. Of je komt door bosgebied. Af en toe een kwartiertje stoppen, wat eten en drinken, daarna weer verder. Willem: ,,Je ziet ook vogels, sprinkhanen of een slangetje. Ik hou van de natuur en let op de omgeving.’’ Altijd houdt hij het doel van de pelgrimstocht in het oog. ,,Ik loop voor overleden en ernstig zieke mensen die ik ken. Ik denk tijdens de tocht aan hen terug en brand een kaarsje voor ze bij elke kerk waar we langskomen.’’ Na de vermoeiende tocht komen de voetreizigers in Santiago de Compostella aan, zo ook Willem. ,,In het centrum staat een kerk waar je doorheen gaat. Er is daar een wierookbal en je wordt gezegend. Dat vind ik belangrijk, het zorgt voor emotie, ook omdat ik zelf het nodige heb meegemaakt in het leven.’’ De tocht is mooi en de aankomst in Santiago ziet Willem als een bekroning. ,,Het heeft een aardse en een diepere betekenis. Ik denk aan mensen die ik verloren heb of die erg ziek zijn, mensen die dit niet zelf meer kunnen doen. Deze keer heb ik ook gelopen voor een goede kennis die kanker heeft.’’ En hij doet het voor InloopHuis Schothorst, waar hij ook regelmatig komt. ,,Ik bid dat het goed blijft gaan. Voor de wijk, dat mensen er even kunnen zijn als ze zich eenzaam voelen of als ze behoefte hebben aan een praatje.’’ Sinds hij het InloopHuis kent, wipt Willem met plezier even binnen op Batoweg 2. ,,Natuurlijk was het eerst onwennig, ik kende niemand. Maar al vlug voelde ik me thuis. Je drinkt koffie, je babbelt wat met elkaar en als je wil, kun je ook andere dingen delen. Sinds een paar jaar doe ik zelfs mee aan koken. Mooi dat er ook in de zomermaanden leuke activiteiten zijn!’’